Maandagochtend 8:00 uur. Ik bouw mijn thuiswerkplek op aan de eettafel. Zet mijn computerscherm neer en pak uit mijn rugzak de rest. Ik zet nog snel een kopje thee en start mijn laptop op. Open Outlook. Staar naar mijn scherm. En dan voel ik de moed in mijn schoenen zakken en mijn energie wegvloeien. Dit voelt niet goed. Ik voel een traan over mijn wangen glijden.

Weer starten met werken na een vakantie is altijd even schakelen. Natuurlijk wil je het liefst het vakantiegevoel zo lang mogelijk vasthouden. Dat zegt iedereen ook altijd. ‘Vasthouden he, dat gevoel.’ Maar het enige wat ik voelde was pijn en verdriet. Wat deed ik mijzelf aan?

De afgelopen 2 weken had ik intens genoten van de mystiek van het Sjamanisme en alle mensen waarmee ik samen een tribe vormde. De eerste week stond in het teken van mijzelf en leefde ik letterlijk in een bubbel. De tweede week genoot ik samen met mijn vriend van de natuur in de België. Ik was weer zo dicht bij mezelf gekomen. Maar nu zat ik weer achter mijn laptop. Kijkend naar 295 nieuwe e-mails. Pfff…

Ondertussen dwalen mijn gedachten af. Ja Marijk, daar zit je weer. Wie zit je hier nou voor de gek te houden? Wat wil je nog bewijzen? Je weet toch al een tijdje dat dit niet de juiste plek is voor je? En hoe zat het ook alweer met je droom? Voor jezelf beginnen, gaan coachen, yogalessen geven en misschien ook wel in het buitenland wonen. Ik kom weer even bij het vuurtje in mij. Ik voel weer even dat ik leef. JA! Dat is wat ik wil. Ik wil verschil maken en iets doen wat ertoe doet. Fijn, ik voelde het nog.

Maar in plaats van leven, was ik nu aan het overleven. De overgang van vakantie naar werk was intens. Het verschil was zo groot. Waar was dat meisje wat zo had genoten van haar vakantie. Dat meisje wat weer speels was. Dat meisje wat zo geconnect was, met zichzelf en haar omgeving. Ze was weg en had plaats gemaakt voor een meisje dat ineengedoken zat te huilen achter haar laptop.

Waarom kon ik nou niet gewoon eens blij zijn met wat ik had. Ik had een goede baan in een van de mooiste bedrijven van Nederland. Een goed salaris. Leuke collega’s. Ze waren ook nog tevreden over mijn werk. Ik denk dat veel mensen er een moord voor zouden doen. Hoe kon het toch dat ik er niet blij mee was? Dat ik wat anders wilde. Ik leek het perfecte plaatje te hebben. Maar ik voelde me vastzitten in een situatie die niet bij mij hoorde. Ik zat ik een plaatje wat niet voor mij gemaakt is.

Ik besefte me dat het tijd was voor verandering. Ik wilde me niet lamgeslagen en ongelukkig voelen. Ik wilde niet de dromen en doelen van anderen najagen. Ik wil leven en mijn eigen dromen najagen. Het in ieder geval geprobeerd hebben. Want ik wilde geen spijt krijgen dat ik het niet gedaan had. Ik voelde het weer, er ging weer wat stromen. Ik had weer voldoende energie om aan die inbox te beginnen.

Pling, een melding verschijnt. Uw wachtwoord verloopt over een paar dagen. Gelijk maar even fixen dan. Ik leerde ooit van security dat een kleine zin een goed wachtwoord is. Let me think. Ik zie mijn vingers over het toetsenbord glijden. Ikmoethierweg123. Dat lijkt me duidelijk.